کنترل حرارت
محمدرضا نصراصفهانی؛ محمد نصراصفهانی؛ حسین ناظمی؛ مجتبی فرقانی؛ هادی گورابی
چکیده
یکی از متداولترین روشها برای افزایش چسبپذیری سطوح آلومینیمی، استفاده از پوششهای آندایز است. اما چنانچه به دلیل شرایط خاص، محصولات تولیدی مجبور به حرارتدهی قبل از چسبزنی باشیم به دلیل هیدراته شدن پوشش آندایز، ترک خوردن و تغییر مورفولوژی، قابلیت چسبپذیری به شدت افت میکند. در این مقاله، با استفاده از ترفندهایی مانند عدم ...
بیشتر
یکی از متداولترین روشها برای افزایش چسبپذیری سطوح آلومینیمی، استفاده از پوششهای آندایز است. اما چنانچه به دلیل شرایط خاص، محصولات تولیدی مجبور به حرارتدهی قبل از چسبزنی باشیم به دلیل هیدراته شدن پوشش آندایز، ترک خوردن و تغییر مورفولوژی، قابلیت چسبپذیری به شدت افت میکند. در این مقاله، با استفاده از ترفندهایی مانند عدم سیل کردن آندایز، اعمال پرایمر قبل از حرارتدهی پوشش، اعمال سندبلاست قبل و بعد از پوشش آندایز و استفاده از پوشش جایگزین FPL رفتار چسبپذیری پوشش مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان داد، در تمامی موارد عدم سیل کردن پوشش آندایز و همچنین پرایمرزنی پوشش قبل از حرارتدهی، در افزایش چسبپذیری موثر خواهد بود. اعمال سندبلاست بعد از پوششدهی، تاثیر قابل توجهی بر چسبپذیری نداشت. سندبلاست قبل از آندایز با تغییر مورفولوژی و نوع زبریها، چسبپذیری را تا حد قابل قبولی ارتقا میدهد. همچنین اعمال پوشش FPL میتواند یک گزینه مناسب برای جایگزینی آندایز باشد. این پوششها، حساسیت کمتری نسبت به حرارتدهی و انبارداری از خود نشان دادند
سازه
مائده السادات ضوئی؛ هادی گورابی؛ محمدرضا اشرف خراسانی؛ سعید اصغریورزنه؛ سید جاوید میراحمدی
چکیده
سامانههای فضایی که در مدار نزدیک زمین (LEO) قرار میگیرند، در معرض عامل مخرب اکسیژن اتمی هستند. در مأموریتهای طولانی مدت، نرخ تخریب مواد حاصل از واکنش با اکسیژن اتمی قابل توجه بوده و موجب افت عملکرد سازه میشود. با توجه به اثرات زیانبار اکسیژن اتمی بر روی مواد، انتخاب مواد مقاوم به اکسیژن اتمی یا استفاده از پوششهای مقاوم سطحی ...
بیشتر
سامانههای فضایی که در مدار نزدیک زمین (LEO) قرار میگیرند، در معرض عامل مخرب اکسیژن اتمی هستند. در مأموریتهای طولانی مدت، نرخ تخریب مواد حاصل از واکنش با اکسیژن اتمی قابل توجه بوده و موجب افت عملکرد سازه میشود. با توجه به اثرات زیانبار اکسیژن اتمی بر روی مواد، انتخاب مواد مقاوم به اکسیژن اتمی یا استفاده از پوششهای مقاوم سطحی بسیار متداول است. در این پژوهش، مقاومت به خوردگی اکسیژن اتمی قطعه اینترکانکتور از یک سلول خورشیدی با اعمال پوشش پایه سیلیکونی مورد مطالعه قرار میگیرد. بهمنظور بررسی رفتار خوردگی اکسیژن اتمی، از روش تست زمینی با شرایط معادل مدار LEO توسط تجهیز پلاسمای DC استفاده شده و در ابتدا پارامترهای تست زمینی خوردگی اکسیژن اتمی در شرایط معادل مدار LEO تعیین میشود. نتایج اعمال اکسیژن اتمی در این مطالعه نشان میدهد که مقدار حد فرسایش اکسیژن اتمی پوشش سیلیکونی در مقایسه با مقدار حد فرسایش اکسیژن اتمی زیرلایه نقره، به میزان قابل توجهی کمتر است. همچنین، بررسی سطح پوشش پس از اعمال اکسیژن اتمی توسط تصاویر SEM، منجر به تعیین ضخامت بهینه پوشش میشود. نتایج EDX نشان میدهد که پس از اعمال اکسیژن اتمی، تغییر قابل توجهی در ترکیب شیمیایی پوشش حاصل نشده است