علم مواد
زهرا امیرسرداری؛ بابک افضلی؛ محمدرضا امیرسلیمانی
چکیده
به‌منظور بررسی میزان اثر نانوذرات ایریدیم (Ir) به عنوان فاز فعال بارگذاری شده در شرایط اتمسفری، کاتالیست‌هایی با حامل یکسان، اما محتوای متفاوت نمک ایریدیم (10، 15 و 20 درصد وزنی) بر روی پایه‌های گرانولی گاما آلومینا به‌منظور تجزیه هیدرازین تهیه کردیم. عملکرد نانوذرات کاتالیستی هنگام استفاده از 15 و 20 درصد وزنی ذرات ایریدیم بهتر بود و ...
بیشتر
به‌منظور بررسی میزان اثر نانوذرات ایریدیم (Ir) به عنوان فاز فعال بارگذاری شده در شرایط اتمسفری، کاتالیست‌هایی با حامل یکسان، اما محتوای متفاوت نمک ایریدیم (10، 15 و 20 درصد وزنی) بر روی پایه‌های گرانولی گاما آلومینا به‌منظور تجزیه هیدرازین تهیه کردیم. عملکرد نانوذرات کاتالیستی هنگام استفاده از 15 و 20 درصد وزنی ذرات ایریدیم بهتر بود و هم‌چنین گزینش پذیری به هیدروژن حدود 27 درصد شد. افزایش سرعت واکنش از 181 تا 218 بر ساعت در بارگذاری 15 درصد وزنی ذرات ایریدیم به دلیل پراکندگی خوب فازهای فعال با جلوگیری از کلوخه شدن سطح مشاهده گشت؛ بنابراین، به‌عنوان یک نتیجه رضایتبخش از این بررسی، مشخص شد که کاتالیست‌های ایریدیم با درصد وزنی متفاوت (15 و 20 درصد وزنی)، عملکردی یکسان در برابر فعالیت و سرعت گزینش پذیری به هیدروژن از خود نشان می‌دهند و جایگزین مناسب برای یکدیگر هستند. استفاده از کاتالیزوری با درصد وزنی کمتر فاز فعال و فعالیت زیاد به دلیل هزینه کم از نظر اقتصادی قابل قبول است.
علم مواد
مجتبی فرقانی؛ مائده السادات ضوئی؛ محمدرضا پاک منش؛ محمد چیانی؛ سعید اصغری
چکیده
پانل ساندویچی المان مهمی از سازه ماهواره است که جنس‌های مختلف فلزی و کامپوزیتی به‌منظور ساخت رویه‌ی آن به‌کار برده می‌شوند. آندایزینگ به‌عنوان یک پوشش تبدیلی به‌منظور دستیابی به خواص نهایی سطح پانل در راستای پایداری سازه در شرایط محیط فضا کاربرد دارد. آندایزینگ یک واکنش الکتروشیمیایی است که در آن لایه اکسیدی با استفاده از ...
بیشتر
پانل ساندویچی المان مهمی از سازه ماهواره است که جنس‌های مختلف فلزی و کامپوزیتی به‌منظور ساخت رویه‌ی آن به‌کار برده می‌شوند. آندایزینگ به‌عنوان یک پوشش تبدیلی به‌منظور دستیابی به خواص نهایی سطح پانل در راستای پایداری سازه در شرایط محیط فضا کاربرد دارد. آندایزینگ یک واکنش الکتروشیمیایی است که در آن لایه اکسیدی با استفاده از نیروی الکتریسیته تشکیل می‌شود. در حین انجام فرایند آندایزینگ در صورتی که جریان محدود کننده، حاصل از تحرک بارهای الکتریکی بین سطح لایه آندیک و الکترولیت، زیاد شود، پلاریزاسیون غلظتی ایجاد شده و فرایند متوقف می‌شود. با توقف فرایند بدون صرف زمان کافی جهت به دست آمدن ضخامت کافی برای رنگ‌پذیری لایه آندیک سیاه به‌منظور کاربرد در پوشش‌های فضایی حاصل نمی‌گردد. در این پژوهش با انجام فرایند آندایزینگ در چهار ظرف 250، 500، 2000 و cm3 40000، تاثیر حجم الکترولیت و در نتیجه زمان توقف فرایند در اثر بروز پدیده پلاریزاسیون غلظتی بر خواص نوری- حرارتی، سایش و خوردگی لایه به دست آمده در هر یک از فرایندها بررسی شد. بررسی خواص نوری- حرارتی توسط آزمون ضریب نشر فروسرخ و جذب خورشیدی، مقاومت سایشی توسط آزمون پین بر روی دیسک و مقاومت خوردگی توسط آزمون مه‌نمکی انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش حجم الکترولیت ناشی از افزایش حجم ظرف، زمان توقف فرایند افزایش می‌یابد. نتایج اندازه‌گیری خواص نوری- حرارتی، سایش و خوردگی برای سه ظرف با حجم 500، 2000 و cm3 40000 نشان داد که با افزایش حجم الکترولیت و متعاقب آن زمان اتمام فرایند، ضخامت لایه آندیک بیشتر شده که موجب بهبود خواص نوری- حرارتی و مقاومت خوردگی و سایشی می‌شود.
علم مواد
مائده السادات ضوئی؛ سید جاوید میراحمدی؛ مجتبی فرقانی؛ محمد چیانی؛ سعید اصغری
چکیده
پوشش‌های سد حرارتی (TBCها)، سیستم‌های سرامیکی پیشرفته‌ای هستند که معمولاً بر روی سطح قطعات داغ اعمال می‌شوند تا امکان افزایش عملکرد تجهیزات در دمای بالاتر را فراهم سازند. در طی هر سیکل حرارتی، به دلیل عدم تطابق در ضرایب انبساط حرارتی لایه‌های سیستم TBC، این لایه‌ها به صورت غیرمتعادل منبسط و منقبض می-شوند. تنش‌های حرارتی حاصل باعث ...
بیشتر
پوشش‌های سد حرارتی (TBCها)، سیستم‌های سرامیکی پیشرفته‌ای هستند که معمولاً بر روی سطح قطعات داغ اعمال می‌شوند تا امکان افزایش عملکرد تجهیزات در دمای بالاتر را فراهم سازند. در طی هر سیکل حرارتی، به دلیل عدم تطابق در ضرایب انبساط حرارتی لایه‌های سیستم TBC، این لایه‌ها به صورت غیرمتعادل منبسط و منقبض می-شوند. تنش‌های حرارتی حاصل باعث هسته‌گذاری و رشد میکروترک‌ها در سیستم TBC می‌شود. پس از چند صد سیکل حرارتی، میکروترک‌ها به هم می‌پیوندند و ترک نسبتاً بزرگی را تشکیل می‌دهند که موجب ورقه ورقه شدن و جدایش پوشش، قرارگیری قطعات در برابر دمای بالا و در نهایت، منجر به شکست فاجعه‌آمیز کل تجهیز می‌شوند. ایجاد قابلیت خودترمیمی، توانایی ترمیم خودبه‌خودی ترک را فراهم می‌سازد. در این مقاله به معرفی و بررسی انواع فناوری‌های دستیابی به خودترمیمی در پوشش‌های سد حرارتی YSZ و ساختار و خواص پوشش‌های حاصله پرداخته شده است. پس از استخراج فناوری‌های مذکور و مقایسه آن‌ها با یکدیگر می‌توان با توجه به نیاز هر یک از صنایع به دستیابی به پوشش‌هایی با خاصیت خودترمیمی، گزینه مناسب توسعه فناوری پوشش‌های سد حرارتی خودترمیم را انتخاب کرد و سپس ترکیب مناسب پوشش خودترمیم، ضخامت مناسب لایه‌ی پوشش خودترمیم، چیدمان مناسب لایه پوشش خودترمیم و پارامترهای فرایند پوشش‌دهی را تعیین نمود
علم مواد
مریم صلواتی فر
چکیده
یکی از جدی‌ترین معضلات دنیای صنعتی، آلودگی فلزات سنگین است. سرب به عنوان یک فلز سنگین، حتی در مقادیر اندک، اثرات بسیار مخربی بر سلامت انسان دارد. از این‌رو، حذف آن از آب، از مهم‌ترین چالش‌های سیستم سلامت عمومی است. کاربرد میکروارگانیسم‌ها در این زمینه بسیار مفید و بی‌خطر است. موجودات ساکن بر روی زمین به طور مداوم تحت تاثیر نیروی ...
بیشتر
یکی از جدی‌ترین معضلات دنیای صنعتی، آلودگی فلزات سنگین است. سرب به عنوان یک فلز سنگین، حتی در مقادیر اندک، اثرات بسیار مخربی بر سلامت انسان دارد. از این‌رو، حذف آن از آب، از مهم‌ترین چالش‌های سیستم سلامت عمومی است. کاربرد میکروارگانیسم‌ها در این زمینه بسیار مفید و بی‌خطر است. موجودات ساکن بر روی زمین به طور مداوم تحت تاثیر نیروی جاذبه قرار دارند و در صورت تغییر آن، تحت تاثیر شوکی منحصر به فرد قرار خواهند گرفت. چنین تغییری از طریق مداخله با مسیرهای بیوشیمیایی و بیان ژن، اثراتی را بر ساختار و عملکرد سلولها دارد. بررسی این تغییرات علاوه بر حفظ سلامت فضانوردان، برای بهبود کیفیت زندگی انسان بر روی زمین نیز مفید خواهد بود. در این مطالعه، کارایی باکتری Lactobacillus acidophilus ATCC 4356 در حذف زیستی سرب از محلول آبی در شرایط میکروگراویتی و جاذبه مریخ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان دهنده کاهش غلظت سرب پس از تیمار 24 ساعته به میزان 1/82% تحت شرایط میکروگراویتی، 6/79% در شرایط شبیهسازی شده جاذبه مریخ و 6/70% در شرایط جاذبه طبیعی زمین بود. از این‌رو، با کاهش جاذبه می‌توان به افزایش کارایی L. acidophilus در حذف زیستی فلز سرب کمک نمود
علم مواد
ساجده آقاسی؛ سید حسن جعفری؛ مهدی گلریز
چکیده
یکی از راهکارهای بهبود رسانایی حرارتی چسب‌های اپوکسی، استفاده از فیلرهای رسانای سرامیکی، فلزی یا کربنی است. از آن‌جا که هدف اصلی این پژوهش، بهبود رسانایی حرارتی رزین اپوکسی و حفظ خاصیت عایق الکتریسیته آن است، تاثیر فیلر سرامیکی آلومینا به تنهایی و به صورت ترکیبی با فیلر سرامیکی بورنیترید بر رسانایی حرارتی چسب‌های اپوکسی مورد ...
بیشتر
یکی از راهکارهای بهبود رسانایی حرارتی چسب‌های اپوکسی، استفاده از فیلرهای رسانای سرامیکی، فلزی یا کربنی است. از آن‌جا که هدف اصلی این پژوهش، بهبود رسانایی حرارتی رزین اپوکسی و حفظ خاصیت عایق الکتریسیته آن است، تاثیر فیلر سرامیکی آلومینا به تنهایی و به صورت ترکیبی با فیلر سرامیکی بورنیترید بر رسانایی حرارتی چسب‌های اپوکسی مورد بررسی قرار گرفت. مشاهدات انجام-شده توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی، نشان از پخش مناسب ذرات و اتصال آن‌ها به یکدیگر دارد. نتایج حاصل از آزمون نفوذ حرارتی نشان داد که با واردکردن فیلرهای رسانای سرامیکی به ماتریس اپوکسی چه به صورت تکی و چه به صورت ترکیبی، فارغ از نوع سیستم پخت مورد استفاده، نفوذ حرارتی به علت تشکیل شبکه‌های رسانای حرارتی افزایش می‌یابد. اگرچه سیستم هیبریدی، به علت پدیده پل‌زنی میان ذرات، سبب افزایش چشم‌گیر نفوذ حرارتی می‌شود؛ بنابراین، استفاده از سیستم هیبریدی آلومینا/ بورنیترید، به همراه عامل پخت پلی آمین بلند زنجیر، انتخابی مناسب برای ساخت چسب‌های اپوکسی رسانای حرارت و عایق الکتریسیته، در صنایع فضایی است. نتایج نشان داد، ضریب رسانایی حرارتی چسب هیبریدی آلومینا/بورنیترید به مقدار 7/1 وات بر متر بر کلوین رسیده است که این مقدار برای سیستم اپوکسی بدون فیلر حدود 4/0 وات بر متر بر کلوین است. مهم‌ترین دستاورد در این پژوهش، دستیابی به خواص رسانایی حرارتی مناسب با حفظ خواص مکانیکی، ثابت دی الکتریک و استحکام برشی سیستم چسب هیبریدی در محدوده مجاز چسب‌های هادی حرارتی با کاربردهای فضایی است
توان الکتریکی
محمد زارعی جلیانی؛ محمد محسن لغوی؛ محسن بابایی؛ رحیم اقرء؛ مسعود معصومی
چکیده
در سال‌های اخیر، با هدف بهبود دانسیته توان و دانسیته انرژی سیستم‌های باتری وانادیومی، پژوهش‌های گسترده‌ای با تمرکز بر مواد کلیدی باتری جریانی وانادیومی انجام شده است. در یک سیستم باتری جریانی وانادیومی، غشای تبادل یون از اهمیت قابل توجهی برخوردار است، چراکه به‌منظور جدا کردن الکترولیت‌های قطب مثبت و منفی باتری وانادیومی و ...
بیشتر
در سال‌های اخیر، با هدف بهبود دانسیته توان و دانسیته انرژی سیستم‌های باتری وانادیومی، پژوهش‌های گسترده‌ای با تمرکز بر مواد کلیدی باتری جریانی وانادیومی انجام شده است. در یک سیستم باتری جریانی وانادیومی، غشای تبادل یون از اهمیت قابل توجهی برخوردار است، چراکه به‌منظور جدا کردن الکترولیت‌های قطب مثبت و منفی باتری وانادیومی و اجازه دادن به انتقال یون‌ها به‌کار می‌رود. در حال حاضر، غشاهای نفیون به دلیل هدایت بالای پروتون و پایداری شیمیایی قابل‌توجه، به‌طور گسترده در باتری‌های جریانی وانادیومی به‌کار می‌روند. در پژوهش حاضر، غشای نفیون 117 تحت یک پیش‌عملیات اسیدی و حرارتی قرار گرفته است تا برای کاربرد در باتری جریانی وانادیومی بررسی شود. استک‌های سه‌سلولی باتری جریانی وانادیومی با استفاده از غشای خام و غشای پیش‌عملیات شده مونتاژ شدند و عملکرد آن‌ها طی سیکل‌های شارژ/ دشارژهای متوالی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می‌دهد که با اِعمال پیش‌عملیات اسیدی و حرارتی روی غشای نفیون 117، دانسیته انرژی تا 30% افزایش یافته است. علاوه‌بر این، ولتاژ متوسط دشارژ که یکی از پارامترهای کلیدی در تعیین عملکرد باتری جریانی وانادیومی است، با انجام پیش‌عملیات روی غشاء دستخوش تغییر شده و از V 57/3 (برای غشای خام) به V 9/3 (برای غشای پیش‌عملیات شده) افزایش یافته است. این موضوع به کاهش وزن استک باتری جریانی وانادیومی و هم‌چنین کاهش هزینه‌های تولید باتری کمک می‌کند. از طرفی، با انجام پیش‌عملیات اسیدی و حرارتی روی غشای نفیون بازده انرژی و بازده ولتاژ باتری به ترتیب از 9/66% و 8/76% به 73% و 87% افزایش یافته‌اند
علم مواد
شهاب خامنه اصل؛ رضا گلزاریان؛ بهنام صلاحی مهر؛ علی فردی ایلخچی
چکیده
استفاده از چاقوی حرارتی به عنوان یکی از مکانیزم‌های نگهدارنده و رهایش غیرانفجاری در حوزه مکانیزم‌های فضایی همواره مورد توجه بوده است. در این مکانیزم‌ها، استفاده از مواد با نقطه ذوب بالا و وزن پایین و درعین‌حال امکان تولید در مقیاس‌های کوچک یک چالش اساسی محسوب می‌شود. از این‌رو، استفاده از کاتالیست‌های پلاتین/ آلومینا می‌توانند ...
بیشتر
استفاده از چاقوی حرارتی به عنوان یکی از مکانیزم‌های نگهدارنده و رهایش غیرانفجاری در حوزه مکانیزم‌های فضایی همواره مورد توجه بوده است. در این مکانیزم‌ها، استفاده از مواد با نقطه ذوب بالا و وزن پایین و درعین‌حال امکان تولید در مقیاس‌های کوچک یک چالش اساسی محسوب می‌شود. از این‌رو، استفاده از کاتالیست‌های پلاتین/ آلومینا می‌توانند راه‌گشای مناسبی برای مشکلات پیش‌رو در این زمینه باشند. هدف از این مقاله، تهیه زیرپایه آلومینایی با سطح ویژه بالا با استفاده از فرایند آندایزینگ آلومینیوم و پوشش‌دهی آن با ذرات پلاتین است. بدین‌ترتیب، پژوهش حاضر شامل دو مرحله است؛ در مرحله اوّل، آندایزینگ آلومینیوم در محلول اسید اگزالیک انجام شده و بهینه‌سازی پارامترهای آن به منظور رسیدن به نانولوله‌های آلومینایی با قطر و ضخامت دیواره متنوع صورت پذیرفته و نیز بهینه‌سازی ولتاژ اعمالی، غلظت الکترولیت و شرایط آندایزینگ انجام شده است. بررسی در این مرحله با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی انجام شده و داده‌های مربوط به سطح ویژه استخراج شده است. در مرحله بعدی، نانوذرات پلاتین در مقادیر مختلف با استفاده از نمک فلزی و حلال مناسب با استفاده از روش الکتروشیمی رسوب‌گذاری شده است. نتایج به‌دست آمده نشان داد که نانوسیم‌های به‌دست آمده دارای قطر حدود 200 نانومتر و طول چند میکرومتر هستند. تمام نمونه‌ها پولیش مکانیکی شده و نشان داده شد که غشاهای اکسید آندی آلومینیوم به‌طور کامل با ترکیب فلزات پرشده است. هم‌چنین، آنالیزهای انجام شده نشان داد که نانوسیم‌های به‌دست آمده در داخل غشاء ماندگار هستند
علم مواد
مجید حقگو؛ احمد رمضانی سعادت آبادی
چکیده
فرایندپذیری مطلوب دوغاب پلیمری سوخت جامد کامپوزیت، دستیابی به گرینی بدون نقص را تضمین می‌کند. به عبارت دیگر، سوسپانسیون به‌شدت پر شده با خواص رئولوژیکی بهینه، باعث می‌شود انتقال به قالب و شکل‌پذیری کامل آن در هندسه‌های پیچیده امکان‌پذیر باشد. در این مطالعه دینامیکی، خواص رئولوژیکی یک سوسپانسیون غلیظ با استفاده از مواد مدل و ...
بیشتر
فرایندپذیری مطلوب دوغاب پلیمری سوخت جامد کامپوزیت، دستیابی به گرینی بدون نقص را تضمین می‌کند. به عبارت دیگر، سوسپانسیون به‌شدت پر شده با خواص رئولوژیکی بهینه، باعث می‌شود انتقال به قالب و شکل‌پذیری کامل آن در هندسه‌های پیچیده امکان‌پذیر باشد. در این مطالعه دینامیکی، خواص رئولوژیکی یک سوسپانسیون غلیظ با استفاده از مواد مدل و افزودن نانوذرات به آن، بررسی شده است. به منظور بررسی اثر نانوذره مولیبدن دی‌سولفاید در رفتار رئولوژیکی سوسپانسیون‌ها، از زمینه پلی‌اتیلن گلایکول و پرکننده‌های دانه شیشه‌ای با توزیع ذرات 60 الی 103 میکرون به عنوان مدل استفاده شد. مولیبدن دی‌سولفاید خام با استفاده از روش‌های اسیدشویی، اکسیداسیون و شوک حرارتی به صورت نانوذره مولیبدن دی‌سولفاید تک لایه و چند لایه با ضخامت بین 50 تا 100 نانومتر به‌دست آمدند. در ادامه، پس از تهیه سوسپانسیون‌های 10 الی 40 درصد حجمی حاوی دانه‌های شیشه، اثر افزودن نانوصفحات مولیبدن دی‌سولفاید سنتز شده (به میزان کمتر از 0.1 درصد نسبت به فاز زمینه) بر خواص رئولوژیکی مخلوط، بررسی شد. نتایج آزمون جاروب فرکانس و جاروب دما نشان داد که با افزایش درصد نانو صفحات مولیبدن دی‌سولفاید به میزان کمتر از 0.1 درصد، گرانروی مختلط ضمن حفظ مدول ذخیره و افزایش مدول اتلافی در همه مقادیر میکروفیلر تغییر کاهشی محسوسی دارد. در نهایت آزمون جریان برشی دینامیکی نشان داد که گرانروی دینامیکی نیز پس از اضافه کردن نانوذره افت قابل توجهی داشته است
سازه
آروین تقی زاده تبریزی؛ حسین آقاجانی؛ فرهاد فرهنگ لاله
چکیده
با وجود چگالی پایین و نسبت استحکام به وزن بالای تیتانیوم، این فلز به دلیل داشتن خواص سطحی ضعیف مانند مقاومت به سایش پایین، مستعد وقوع جوش سرد در کاربردهای فضایی و تحت سایش این فلز است. برای بهبود این خاصیت تیتانیوم، اعمال پوشش‌های محافظ موثر است. پارامترهای فیزیکی مقاومت به سایش، چسبندگی پوشش به سطح و ریزسختی سطح پوشش به‌دست آمده، ...
بیشتر
با وجود چگالی پایین و نسبت استحکام به وزن بالای تیتانیوم، این فلز به دلیل داشتن خواص سطحی ضعیف مانند مقاومت به سایش پایین، مستعد وقوع جوش سرد در کاربردهای فضایی و تحت سایش این فلز است. برای بهبود این خاصیت تیتانیوم، اعمال پوشش‌های محافظ موثر است. پارامترهای فیزیکی مقاومت به سایش، چسبندگی پوشش به سطح و ریزسختی سطح پوشش به‌دست آمده، می-توانند بر جوش سرد تاثیرگذار بوده و تقویت این پارامترها باعث جلوگیری از این پدیده می‌شود. بنابراین، در پژوهش پیش‌رو، با اعمال نیتروژن‌دهی پلاسمایی بر روی پوشش کروم اعمال شده بر روی تیتانیوم مورد استفاده در سازههای فضایی، به بررسی رفتار تریبولوژیکی آن ( مقاومت به سایش، چسبندگی و ریزسختی سطح) پرداخته شده است. نتایج نشاندهنده تشکیل پوشش نیترید کروم بر روی زیرلایه تیتانیومی در اثر اعمال نیتروژن‌دهی پلاسمایی بر روی پوشش کروم بوده که به تبع آن، افزایش ریزسختی سطح تا مقدار 1109 ویکرز و بهبود مقاومت به سایش و چسبندگی پوشش را به همراه دارد. مقدار ضریب اصطکاک نیز تا مقدار 16/0 کاهش یافته و میتواند به خوبی از وقوع جوش سرد جلوگیری کند
سازه
مائده السادات ضوئی؛ هادی گورابی؛ محمدرضا اشرف خراسانی؛ سعید اصغری‌ورزنه؛ سید جاوید میراحمدی
چکیده
سامانه‌های فضایی که در مدار نزدیک زمین (LEO) قرار می‌گیرند، در معرض عامل مخرب اکسیژن اتمی هستند. در مأموریت‌های طولانی مدت، نرخ تخریب مواد حاصل از واکنش با اکسیژن اتمی قابل توجه بوده و موجب افت عملکرد سازه می‌شود. با توجه به اثرات زیان‌بار اکسیژن اتمی بر روی مواد، انتخاب مواد مقاوم به اکسیژن اتمی یا استفاده از پوشش‌های مقاوم سطحی ...
بیشتر
سامانه‌های فضایی که در مدار نزدیک زمین (LEO) قرار می‌گیرند، در معرض عامل مخرب اکسیژن اتمی هستند. در مأموریت‌های طولانی مدت، نرخ تخریب مواد حاصل از واکنش با اکسیژن اتمی قابل توجه بوده و موجب افت عملکرد سازه می‌شود. با توجه به اثرات زیان‌بار اکسیژن اتمی بر روی مواد، انتخاب مواد مقاوم به اکسیژن اتمی یا استفاده از پوشش‌های مقاوم سطحی بسیار متداول است. در این پژوهش، مقاومت به خوردگی اکسیژن اتمی قطعه اینترکانکتور از یک سلول خورشیدی با اعمال پوشش پایه سیلیکونی مورد مطالعه قرار میگیرد. به‌منظور بررسی رفتار خوردگی اکسیژن اتمی، از روش تست زمینی با شرایط معادل مدار LEO توسط تجهیز پلاسمای DC استفاده شده و در ابتدا پارامترهای تست زمینی خوردگی اکسیژن اتمی در شرایط معادل مدار LEO تعیین می‌شود. نتایج اعمال اکسیژن اتمی در این مطالعه نشان می‌دهد که مقدار حد فرسایش اکسیژن اتمی پوشش سیلیکونی در مقایسه با مقدار حد فرسایش اکسیژن اتمی زیرلایه نقره، به میزان قابل توجهی کمتر است. هم‌چنین، بررسی سطح پوشش پس از اعمال اکسیژن اتمی توسط تصاویر SEM، منجر به تعیین ضخامت بهینه پوشش می‌شود. نتایج EDX نشان می‌دهد که پس از اعمال اکسیژن اتمی، تغییر قابل توجهی در ترکیب شیمیایی پوشش حاصل نشده است
